გამოსვლა ეროვნულ ასამბლეაში საპარლამენტო მოსმენებზე თემაზე „ზოგადი განათლების შესახებ კანონში ცვლილებები, მათი უპირატესობები და შეშფოთება“. თვეების წინ ამ დარბაზში ველაპარაკე ადმინისტრაციულ-ტერიტორიულ ცვლილებებთან დაკავშირებით, ახალი გაფართოებული თემების ჩამოყალიბებასთან დაკავშირებითი. კარგია, რომ ეს საუბარი გრძელდება, უბრალოდ ახალი ფაქტის დაფიქსირება, რომ 2022 წლის ბოლომდე 40 გაფართოებული თემი გვექნება. ეს უკვე ფაქტია, ჩვენ პატივს ვცემთ ფაქტებს და გვეძლევა ახალი შესაძლებლობა, შევხედოთ ამ სათემო ორგანიზაციას, როგორც ახალ კლიენტს, პირველ რიგში ზოგად განათლებას, ახალ ორგანიზატორს.
თუმცა, ამ მიმართულებით უნდა წავიდეთ, განსაკუთრებით ყველა ცვლილება ამას უნდა ნიშნავდეს. რა თქმა უნდა, დრო სჭირდება თემებს პოტენციალის ექსტერნალიზებისთვის, მაგრამ ეს ჩვენზეც არის დამოკიდებული. ჟურნალ „დპირში“ ეს არის „მხითარ სებასტასის“ საგანმანათლებლო კომპლექსის პედაგოგიური ჟურნალი, ალტერნატივის შესახებ ყოველთვის შეგიძლიათ წაიკითხოთ, წაიკითხოთ სებასტასის დამფუძნებლების მკაფიო პოზიცია ამ მოსმენების თემაზე. ჩვენ მონდომებულად ვიმუშავეთ სამინისტროსთან, მაგრამ საბოლოოდ გვაქვს პოზიცია, რომელსაც ბოლომდე დავიცავთ, რომ ვიყოთ ხელმისაწვდომი, გასაგები და ჩვენს გამძლეობასაც აქვს საზღვარი. როგორც კი გავიგებთ, გამოვხატავთ მადლიერებას და უკან ვიხევთ, ახლა ვამზადებთ კითხვარს, რომელსაც დავუბრუნდებით.
ახლა ვისაუბრებ იმაზე, რაც მიყვარს და მესმის და ეს არის ინდივიდი საჯარო განათლებაში თავისი თავისუფლებებით, მთავარია ეს თავისუფლებები მის არჩევანში გამოიხატებოდეს. თუ ზოგადი განათლება ძალადობის ინსტრუმენტად იქცევა, არაფერი გამიფანტავს…
ასეთი კითხვები.
არის თუ არა ზოგადი განათლების სახელმწიფო სტანდარტით განსაზღვრული მოსწავლის მინიმალურ, მაქსიმალურ დატვირთვას შორის საშინაო დავალება, ასევე თვითგანათლება და დამატებითი განათლება?
ჩემს მეგობრებს ვთხოვე მოეძებნათ ეს სახელმწიფო საგანმანათლებლო სტანდარტებში, ასევე უკვე დანერგილ ცვლილებებში, მაგრამ ․․․ ჩვენ გვერდს ვუვლით ამ ცნებებს. და როცა ვამბობთ მოსწავლის საგანმანათლებლო სამუშაოს, მხოლოდ იძულება გვესმის. განათლება არ ხდება ინდივიდის საქმე. ეს ყველაფერი ისეთივე სერიოზულობით უნდა იქნას მიღებული, როგორც, ვთქვათ, სახელმწიფო კომპონენტი. ყველა ჩვენი წინადადება ამაზეა, ბოლოს და ბოლოს, რა არის საშინაო დავალება? თუ ამდენ მონიტორინგს გავაკეთებთ, მაშინ გავარკვევთ, რამდენ დროს ატარებს საშუალო მოსწავლე სახლში სკოლის სახელმწიფო საგანმანათლებლო პროგრამით მუშაობის გასაგრძელებლად. შევეცადოთ გავიგოთ სად არის დამატებითი განათლებისა და თვითგანათლების დრო? რატომ ვაყენებთ ყოველთვის მეორეხარისხოვან საქმეს ადამიანაის სიყვარულს, პირველ რიგში ეს ყოველთვის პასუხისმგებლობაა? მოსწავლე ჯერ კიდევ არ იყენებს თავის შიდა ღმერთს. ჩვენ მუდმივად ვსაუბრობთ ამ რესურსზე, მაგრამ ზოგადი განათლება მას ზიზღით უყურებს. ტკივილით ჩავწერ ადამიანის ცხოვრების იმ დროს, რომლის გამოყენებაც მოსწავლეს სურს დამოუკიდებლად. გთხოვთ, გადახედოთ სკოლების საქმიანობას ამ კონტექსტში.
ეს საშუალებას მისცემს ეს განვითარებადი ცენტრები განიხილებოდეს, როგორც დამატებითი განათლების ორგანიზების ცენტრები, და დასახლებები, რომლებიც ადრე თემები იყო, ახლა დასახლებები, ამ ტვირთისგან თავისუფალნი, ეს გვაიძულებს გადავხედოთ იმ ორგანიზაციას, რომელიც არსებობს განათლებაში.
აშოტ ბლეიან
Աղբյուրը՝ ԱԺ կայք
მთარგმნელი: რინა შაგინიანი