აღშფოთების წვეთები
“ციდან რაც არ უნდა ჩამოვარდეს, არ უნდა გაბრაზდე. როგორც აგრეთვე წვიმაც. ყველაფერი რაც ზივიდან მოდის უნდა მიიღო. არ აქვს მნიშვნელობა, თუ რამდენად ცივია წვიმა, არ აქვს მნიშვნელობა თუ რამდენად ცივია ქარიშხალი, არავინ იცის რა ჩაიფიქრა ჩვენთვის ცა. ეს არის სამყაროს წესრიგი. ყველამ იცის ეს”.
სტამბულის მოგზაურობის პირველი ორი დღე ზუსტად აღწერილია შაფაკის “სტამბოლური მწარე” რომანში. ზაფხულის თვეებში, როცა ღამე წვიმდა ვიღვიძებოდი წვიმის ხმაურიდან მიხაროდა, რომ რა კარგია რომ წვიმს, ხეები, ბალახი არ გახმება. სტამბულში ასე არ იყო. სტამბულში ერთ უბნიდან სხვა უბანში გადასვლისთვის ვცლიდით რამდენიმე ტრანსპორტს: მეტრო, ტრამვაი, ფუნიკულიორები, ავტობუსი…წვიმა ისე მოდიოდა თითქოს სამყაროს დასასრული იყო. ეს ქალაქი ძალიან მიყვარს, ზღვა, სრუტე, გემები, მაღაზიების მრავალფეროვნება, მაღაზიების სიმრავლე და არქიტექტურა.
წვიმას არ შეუძლია გააფუჭოს ჩემი განწყობა და გადაყარეთ ეს სიყვარული. რა თქმა უნდა არა. მესამე დღეს წვიმა დამთავრდა, მზე გამოვიდა და ლურჯი ცა აისახა ბოსფორის წყალში, და მე კვლავ შემიყვარდა ეს ქალაქი. მე რატომღაც მგონია, რომ სანაპირო ქვეყნებში მცხოვრები ხალხი უფრო ბედნიერი, ლამაზი, მხიარული არიან…
მეორე ბოსფორის ხიდი
სტამბულში შევედით ბოსფორის მეორე ხითით. მეორე ხიდი ასევე იყო ჩვენი საგანმანათლებლო გაცვლითი პროგრამა. ხიდით ყოველდღიურად დაგადის 200 000-ზე მეტი სატრანსპორტო საშუალება, რომელიც 600,000 მგზავრის ტრანსპორტირებას ახდენს. ექვს თვეში ერევან-სტამბულის პროექტში მონაწილეთა რიცხვი 6-ჯერ გაიზარდა, ამიტომ დარწმუნებული ვარ, რომ მალე ეს საგანმანათლებლო ხიდი ბოსფორის ხიდს დაემსგავსება.
საგანმანათლებლო გაცვლითმა პროექტმა ამჯერად სასწავლო კომპლექსის უფროსი სკოლა თავისი ხიდი გაშალა. სკოლა დაარსდა 1886 წელს კონსტანტინოპოლის გალაუტის რაიონში. სტამბოლში პრესტიჟული სომხური საგანმანათლებლო დაწესებულება ითვლება, რომელიც აგრძელებს წინაპრების ტრადიციას. სტამბულში ყოველ წელს სომხური სკოლები მცირდება. ეროვნული ცენტრალური სკოლა რჩება მისი ხანგრძლივი და მიმდინარე რეპუტაციით მტკიცე და სასურველი.
სკოლის დირექტორის ქალბატონი სილვას ძალისხმევით სასწავლო კომპლექსის მოსწავლეებმა სტამბოლში ერთკვირიანი ტრენინგის პროგრამა ჰქონდათ, რომლის დროსაც მათ შესაძლებლობა ჰქონდათ გაეცნონ კონსტანტინოპოლის საუკეთესო კოლეჯს მოსწავლეებს. სასწავლო კომპლექსის მოსწავლეებმა ქოლეჯის ტრენინგებში მონაწილეობდნენ, გაეცნენ საგანმანათლებლო პროგრამებს. კოლეჯის პროგრამის გარდა ქალბატონ სილვას ჩართული ჰქონდა პროგრამაში ვიზიტები სომხურ და თურქულ კოლეჯებში, თურქულ უნივერსიტეტში. სომხებმა უნდა დაინახონ გარემო, რომელშიც ცხოვრობენ და იზრდებიან კონსტანტინოპოლის თანატოლებმა. ეს საგანმანათლებლო ხიდი უფრო მოქმედი გახდება ამგვარი კავშირებისა და ვიზიტებით.
თურქი გოგონა
“თურქული გოგონა -” …შევხედოთ მომავალს, ავაშენოთ ეს განსხვავებულად … “. წარსულს უარს არ ვამბობ, ვიზიარებ…ვთქვათ ბაბუაჩემის მამა დანაშაული ჩაიდინა, მე ვარ დანაშაულის პასუხისმგებელი? სომეხი მოაზროვნე ამბობს: “აქ არის ჩვენი განსხვავება. მარტივად შეგიძლიათ თქვათ”დ ავიწყოთ თავიდან”…ჩვენ არ შეგვიძლია. “თქვენ არ ხართ დამნაშავე ბაბუაშენის მამის დანაშაულისთვის, დამნაშევე ხარ მისი დანაშაულის უარყოფა და იგნორირებისთვის”…
სტამბულში, სსილი ტერეზის უნივერსიტეტში სომეხი და თურქი მოზარდების შეხვედრაზე, გავიხსენი რომანის “სტამბულის მწარე” ის ეს ნაწილი და გამიხარდა, რომ ამ პროექტის წყალობით ჩვენს ახალგაზრდებსაც არ აქვთ წარსულის ჩაგვრა. არის ახალი გაცნობა, ურთიერთობის სურვილი. შეხვედრის შემდეგ ჩემს მეხსიერებაში დარჩა თურქი გოგონას ღიმილი…
ერთიანი სურათი
“ადამიანი იბადება თავისუფლად, მაგრამ ყველგან არის მიჯაჭვული”.
დაბადებიდან პირველ დღიდან სომეხი ბავშვებში დარგავენ თურქებისა და ქვეყნის მიმართ სიძულვილეს, თავისუფალი ფიქრი არის დაჯაჭვული. არის ორი ისტორია და არის ერთი საზღვარი, რომელიც წაიშლება, და ისინი გათავისუფლდებიან ჯაჭვებისგან, როდესაც გადაკვეთენ ამ საზღვრებს. კონსტანტინოპოლისა და სომხეთის ბავშვები შეხვდებიან. უცნობები შეხვდებიან ერთმანეთს ჩახუტებით, ჩვენი მოსწავლეები ახალ ოჯახებში სხვადასხვა მიმართულებით მიდიან: ბარხუ, სისლი, ღალატი, ტაქსიმი, სუთანაჰმადი, ყარაკო, აქსარაი, ყაბათები, ტოპანი…საღამოს თბილის საუბრები, გაცნობები და უკვე შიში გაქრა, შიშები დაავიწყდათ, ისინი გათავისუფლდნენ ჯაჭვებისგან.
ჩვენი ყველაზე საყვარელი და ახლობელი ხალხი სტამბულის ყველაზე ნათელი ფერებში იქნებიან: სილვა, ლიზეთი, არევი, გპიდი, გმირი, დაევი, არენი, ლეტიშ, ალექსი, კლაუდია, ჯარაზი, ლარინი, ლარისა, ლარა და სარინი. ზრუნვით და სიყვარულით სავსე ბოლომდე ყვებოდნენ ქალაქის შესახებ. ლამაზ ადგილებში ყველანი ერთად სურაც ვიღებდით.
ახალი ცლის ტრადიცია
“მე ველოდები გრაილს,
თუ ვიცი, რომ ეს უკანასკნელი უნდა მიიღოს საჩუქარი
ღიმილი ყველაზე ნათელია, ყველა ნათელია და ბედნიერი”.
ზაჰრატის აზრით, უაზროა ყველა საჩუქარი, თუ საახალწლო ღამეს , როგორც ყველაზე დიდი საჩუქარი, ხალხი სიხარული და სითბო არ აჩუქონ ერთმანეთს. კონსტანტინოპოლის სამი სადღესასწაულო სადილის დროს, სიყვარული და მშვიდობა იყო აყვავებული ჰაერში. შეუძლებელი იყო გაყოფა ერთმანეთისგან სასწავლო კომპლექსის და პოლსის მოსწავლეებს. ჰარმონია, სითბო და სიყვარული იყო ერთმანეთის მიმართ. ერთი და იგივე ხიდის ორი მხარე იყო გაერთიანებული.
სომხური თვალი, სტამბული სულთანურ ფუფუნების გარეშე
ვეწვიეთ სომხურ სამი გამომცემლობიდან ერთი “არას”-ი. იგი დაარსდა 1993 წელს. იქ გამოქვეყნდება სომხუური და თურქული წიგნები. ლიტერატურის მეშვეობით გამომცემლობა სხვადასხვა კულტურის საზოგადოებას წარუდგენს სხვადასხვა კულტლურას. აძლევს თურქეთში მცხოვრებ სომხებს საკუთარი კულტურის შესანარჩუნებლის შესაძლებლობას.
ვიყავით არა გიულერის მუზეუმში, რომელიც გაიხსნა ბომონტის ლუდის ქარხნის ისტორიულ შენობაში სტამბულში მისი გარდაცვალებამდე რამდენიმე თვით ადრე. 90 წლის არა გიულერი, რომელსაც მრავალი საერთაშორისო ჯილდო გადაეცა, ეწოდებენ “სტამბულის თვალები”, “100 წლის საუკეთესო ფოტოგრაფი” და “გამოჩენილი ფოტოგრაფი”. ის ფოტოებში ასახავდა ძველ და ახალ სტამბულს, დასავლეთი სომხეთის ქალაქებსა და ძეგლებს.
“ცოდნა იცნობს ცნობიერებას,მეცნიერება ექვემდებარება ცოდნას. “
ელფი შაფაკი: “სტამბულის დეპრესია
ყოველი მოგზაურობის შემდეგ თქვენ შეიარაღებული ვართ ახალი ცოდნით, ახალი აღმოჩენები, ახალი ნაცნობები. გესმის რომ ეს არ იყო უშედეგოდ, წვიმის წვეთებიც ყველაფერი ნათელი მოგონებებით დარჩება.
მთარგმნელი: რინა შაგინიანი